Bakanja-ville NIEUWS

Onze sociale assistenten hadden een groep kleinen van tussen 6 en12 jaar bemerkt op de houtskoolmarkt. Zij raapten de brokken op die bij het op- en afladen van de camions op de grond vielen. Een boogscheut verder gingen ze die verkopen.
Ze hebben zich bij de groep gevoegd, en inderdaad, ‘t waren allemaal kinderen van de straat. Ze hebben hen gesproken over studeren, over hun familie, enz. Ingaande op hun interesse, en met het doel hen wat te testen, legden ze een ontmoeting vast op twee dagen later. De groep was op de afspraak. Ze hadden nog twee andere vrienden meegebracht die ook benieuwd waren naar die heren die hen zouden helpen om hen terug in familie te brengen.
Het werk bij zulke jongens heeft ons geleerd dat zij veelal de straat willen verlaten, maar dat de eerste stap niet zo gemakkelijk is. Geduld is dus ons ordewoord.
De volgende afspraak was voor drie dagen later aan de rivier waar ze hun toilet deden. Bij de aankomst van de sociale assistenten waren slechts twee jongens aanwezig. De anderen zouden komen : « Ze zijn kleren gaan kopen » zo stelden ze de assistenten gerust. En inderdaad, een uur later was daar en groep van 10 jongens. De meesten hadden zelfs hun haar goed verzorgd. “We willen netjes zijn daar waar we heengaan,” zegden ze. De assistent telefoneert: “We hadden voorzien voor zeven; mogen we komen met 10?” – Geen probleem, waar plaats is voor zeven is er ook plaats voor 10. Laat ze maar komen.
De eerste uren voelden ze zich wat onwennig. Maar na het avondeten was het ijs gebroken.
Nu begint het feitelijke werk! Een onderhoud met elk kind om zijn persoonlijke situatie te begrijpen. Om hen vaste voet te doen krijgen in die volgende etappe hebben we besloten ze elke dag ter plekke twee uur alfabetisatie te geven. Zo gaat stap voor stap het werk van de heropname verder.