Bakanja-ville NIEUWS

Eerst en vooral willen wij onze dank betuigen aan iedereen die ons het afgelopen jaar geholpen hebben op 1001 manieren.
De overheid dwingt ons creatief te zijn om onze jongeren niet in de steek te laten.
De situatie is er door de crisis ook niet op verbeterd en het is dus blijven zoeken naar middelen die onze jongens kunnen helpen te dromen en te bouwen aan een nieuwe toekomst.
De Staat heeft het ons dit jaar niet gemakkelijk gemaakt. Er is een operatie geweest om van Lubumbashi een propere stad te maken, en dus moest de afval uit de straten verdwijnen, moesten de ambulante verkopers verdwijnen en moesten de straatkinderen verdwijnen. Dat uitschot kon niet een stad als Lubumbashi die vergelijkbaar moet zijn met een Europese stad. Op 17/08/09 is die actie doorgegaan de kinderen kregen 3 dagen om ofwel uit de stad te verdwijnen of om zich aan te geven in één van de burelen van het Ministerie van Sociale Zaken. Diegenen die ze nog zouden tegenkomen nadien zouden naar het gevang overgebracht worden. De jongeren die zich laten inschrijven hebben werden naar een staatsinstelling gebracht. Een centrum dat wij ook vergelijken met een gevang want het is ommuurd met prikkeldraad en het is bewaakt door politiemannen. Hier zouden ze les kunnen volgen en een beroep aanleren. We zijn nu twee maand verder en de school zit nog steeds in zijn startfase. We hebben Unicef gecontacteerd, om hen te vragen te reageren omwille van de schending van de rechten van het kind. Uiteindelijk hebben ze positie gekozen en hebben ze laten weten dat ze niet achter dit centrum staan. Maar de overheid trekt zich daar niet te veel van aan. Het “vuil” is officieel verdwenen uit de straat.
Maar zoals het altijd gaat hier in Kongo de jongeren hebben al wegen gevonden om geregeld een buiten te geraken uit het centrum. Met het stukje zeep dat ze krijgen, betalen ze de politie om buiten te geraken en zo zien we geregeld de jongens die bij ons waren in het vluchthuis. Het eerste wat ze dan vragen is een stuk zeep om zich bij ons te kunnen wassen. Want naar het schijnt is er ook een probleem met de watervoorziening. Ze doen dan wat activiteiten in de stad en gaan dan terug tegen dat ze eten krijgen. Het vluchthuis moet oppassen want officieel mogen we geen kinderen binnen laten. Wij kregen de opdracht van diegenen die bij ons aan de deur kwamen kloppen, op te sluiten en de politie te verwittigen die ze zou komen ophalen. Hier misrekenen ze zich wij gaan zeker geen kinderen uitleveren aan de politie. Het is dus wel oppassen geblazen voor ons. Het is normaal dat de staat zich ook engageert voor het probleem van de straatjeugd, dat ze nooit contact met ons opgenomen hebben om te zien hoe wij tewerk en de manier waarop ze het doen toont nog maar eens aan dat ze weinig of geen respect hebben voor deze kinderen.

Maar wij doen verder!! Onze 13 andere centra’s draaien op volle toeren. Zo was er dit jaar weer een meisje dat haar staatsdiploma behaalde en al aan het werk is. Dank zij onze opvang is dit meisje niet in de prostitutie te recht gekomen. Een ander is twee weken gelukkig getrouwd, ook een meisje dat beschuldigd werd van hekserij en half verbrand bij ons is opvangen, ze heeft kunnen studeren, werd behandeld door Artsen zonder Vakantie, die de lelijkste brandwondenlittekens een beetje konden wegwerken. Ze kan nu zelf een gezin stichten. Ik denk eveneens aan Kayembe, een doofstomme jongen die op straat zat en we opgenomen hebben en die nu in een gespecialiseerd instituut zit om daar een beroep te leren, een schat van een jongen, gedienstig, opgewekt en zeer leergierig. De vakanties brengt hij door in Bakanja Centre waar hij de rechterarm is van maman Annie. Niets ontsnapt aan zijn aandacht en altijd paraat om dienst te bewijzen.
Bakanja Centre volgen 220 jongens de lagere school, 150 konden we terug naar de familie brengen en een zeventigtal zijn opgenomen als intern omdat een familie integratie nog niet mogelijk is. Eén van hen is Samy. Samy is 13 jaar en kwam einde mei toe in het vluchthuis enkel gekleed met een pull-over aan zelfs geen broek. Hij was op de vlucht voor zijn grootmoeder. Wat was er gebeurd? Samy werd er van beschuldigd een onderlijfje te hebben gestolen tijdens de turnles. De ouders van de jongen die zijn onderlijfje kwijt raakte is bij de directrice van de school gaan klagen. De directrice van de school is de grootmoeder van Samy en hij werd aangeduid als de schuldige. Zijn grootmoeder heeft er niets beter opgevonden dan Samy vast te binden en een plastiekzak in brand te steken en deze te laten druppelen over heel zijn lijf. Deze straf was nog niet voldoende, hij werd dan nog 3 dagen opgesloten in een wc. Hij is kunnen vluchten en is zo bij ons terecht gekomen. Samy kreeg onmiddellijk de nodige zorgen en de inspuitingen tegen de klem. Deze kwamen echter te laat en hij heeft dus een aanval gekregen niet mooi om te zien. Gedurende 14 dagen heeft hij doorgebracht in de intensieve zorgen van ons ziekenhuis. Na een lange revalidatie is Samy weer te been, is opgenomen als intern en volgt iedere dag les in Bakanja Centre. We hebben het gerecht ingeschakeld, maar gerechtigheid is hier nog steeds ver te zoeken en dus blijven de schuldigen rondlopen. Samy komt stilaan dit trauma te boven en geregeld verschijnt er al een lach op zijn gezicht.
Goede vrienden,
De 800 jongens en meisjes die in onze centra’s zitten hebben elk hun eigen verhaal waarom ze op een bepaald moment op de straat terecht kwamen. Maar voor hen willen wij ons inzetten ook zij hebben recht op een menswaardig bestaan en een betere toekomst. Was het dat niet wat Jezus deed toen hij onder ons was, kleine mensen groot maken, hen een nieuwe kansen en toekomst geven.
Beste mensen zij rekenen op u, op ons om dit waar te maken.
In naam van Samy en al de andere jongeren hartelijk dank.


Goede vrienden helpen helpt !